Italië is het land van de verrassingen

Italië is het land van de verrassingen en het blijft ons verbazen. De dagelijkse blog bleek andermaal niet mogelijk. Daarom vandaag, iets later dan voorzien, dan toch nog eentje 'online' gezet. ''t Was immers koers vandaag, en je weet het of je weet het niet: wij zijn (koers)liefhebber. Een korte verplaatsing van 70 km. Tandje bijgestoken, gewerkt gelijk echte Vlamingen (ze verschoten er van.... sommigen.... ;-) ) en het lukte. De koers live meemaken op een beklimming zonder dat we bevoorrading moesten doen. Free like a bird.

We reden als gekken richting parcours. Hoeveel graden het was weten we niet, maar de zon blakerde heet en het zweet parelde van ons voorhoofd. Airco op 110% en zoveel als mogelijk in de schaduw lopen. Dat was de opdracht van vandaag. Op weg hoorden we her en der dat verzorgers smeekten om water. De renners waren doodop en de zon bleef er maar op inbeuken. Ter info: om 17.00 uur gaf de thermometer nog steeds 34 graden aan. Coureur zijn... tis en 't blijft toch een 'beestenstiel'. Op dergelijke dagen wens je het je ergste vijand niet toe. Onze helden van de weg doen het wel. Vrijwillig. Chapeau voor eeuwig en drie dagen. 

Wij uit de auto en gevoelig als we zijn (we zijn echt wel 'liefhebber') namen we een viertal flesjes water mee. Je weet maar nooit. En toen waren ze daar... onder luid applaus van de massa hier aanwezig. De Italianen schreeuwen hun helden (en ook de onze) naar boven. Schitterend, schitterend, schitterend... dat wij dat hier allemaal mogen meemaken. En onze vrienden in België maar werken om den brode... wat zijn wij toch gelukzakken. De foto's....

Harm Vanhoucke, 'onze Moorselenaar', was er ook bij. We blijven duimen voor hem.

Er was ook nog een tweede doortocht, maar daar hebben we geen foto's van. We hebben alle water dat we mee hadden aan de renners gegeven. Hun gezichten spraken boekdelen. Afzien, afzien en afzien tot in het oneindige. Woorden tekort en beeldspraak zou hen onrecht aandoen. Wat waren wij gelukkige mensen toen we gingen werken. Dat beseffen we nu pas. ONEINDIG respect voor de renners!!!

Klein detail in dit gebeuren: Olivier Naessens, sympathieke Belg van AG2R hadden wij al een paar keer gesproken. Komen wij hem tegen op de beklimming. Hij ziet Philiep Mat Rasman, herkent hem en geeft hem al rijdende een hand waarbij hij gedag zei. Bijzonder spijtig dat we geen water meer bij hadden. Wat kan wielersport toch mooi zijn.