Terug naar vasteland

 Ai ai ai, wat zijn we laat met de blog. Geen paniek. We zijn er nog. Maar gisteren was hectisch en we zaten pas na 24.00 uur in ons bed. Wijziging van hotel. Van Sicilië terug naar het vasteland en een ietsje meer werk dan voorzien. De stappenteller gisteravond liegt er niet om. Waar hij meestal schommelt tussen 12.500 en 15.000 stappen per dag ging hij gisteren vlot over de 16.000. Wat mij betreft jaaaaaren geleden dat ik nog zoveel stappen bijeengescharreld heb en ondertussen ook nog gewerkt heb. Dan is een mens al eens in pensioen. Niet getreurd echter. Het blijft onze hobby en we doen het met volle goesting. (en dan zijn er nog die denken dat we ‘de mannen van het mooie leven’ zijn... jadadde....). 

Wie werkt moet ook eten. Daar zijn ze bij ons team sterk in. Op zich al een kleine armada en daar maakt ‘de foodtruck’ deel van uit. Nee, niet zo’n wagentje dat je tegenkomt op de plaatselijke kermis in de vorm van een friet- of worstenkraam. Wel een heuse vrachtwagen met een team deskundige koks rond. Zij maken de gerechten klaar voor de renners. Wij eten zoals ieder normaal mens in het restaurant van het hotel. Daarmee wil ik niet gezegd hebben dat onze renners niet normaal zijn. Maar het eten voor hen is, wat ons betreft, een gans gedoe. Uitdokteren van gerechten die smakelijk zijn, toch niet te veel, maar ook niet te weinig energiewaarde hebben. En zorgen voor de nodige variatie. Drie weken lang, iedere dag opnieuw een uitdaging. We hebben dan ook alle bewondering voor dit team. Wie ons kent weet dat we toch voor een (redelijk stukje) Bourgondiërs zijn. Dus gingen we op zoek naar hun keukengeheimen. Er mag gerust een kilootje af. We vonden het team, maar de geheimen bleven in hun keuken. Tomme toch.... 

 

 

En ondertussen ploeteren we rustig verder. Matrassen sleuren is onze hoofdbezigheid. We doen dit dan ook met de glimlach. Elke dag opnieuw, voor de gelukzaligheid van de renners. ‘Goe bezig’ zoals ze bij ons zeggen. Zo zijn we ;-)