Voorlaatste dag

 Ons spotifylijstje is bijna grijs gedraaid en Urbanus zingt ondertussen al voor de veertiende keer 'ge moogt naar huis gaan....'. Maar wij blijven lekker hier. Omgeving Gardameer (het meer al eens in de rapte gaan verkennen) en een stralend zonnetje bij aankomst. Ondertussen pakken dreigende wolken samen en lijkt het alsof we een stormachtige nacht tegemoet gaan. Raar weer hier in Italië. Wel stukken beter dan in België maar we hebben hier toch een aantal zaken geleerd. Wat hoor ik u vragen? Hier ons lijstje:

- Sicilië is niet vuil, maar ronduit smerig.

-  Wil je met de 'overzet' naar Sicilië, rij dan zeer traag bij aankomst en kijk dubbel goed naar de pijlen (als er staan), anders riskeer je op de verkeerde boot te zitten.

- In België hebben we internet en overal 4G, zo niet, 5G. In Italië veelal 3G, 2G of nog minder. Wie zijn GSM veel nodig heeft moet ook pakken geduld meebrengen want soms is er zelfs helemaal geen internet. En dit voor een Europees land.

-Blijf in Italië vooral op de hoofdweg. SS (nee niet de afkorting van de Duitse vereniging van weleer maar wel Strada Stradale) of een SP (Strada Provinciale). Verlaat je die wegen, dan hobbel en wieg je heen en weer van de ene bult naar de andere put. Je krijgt er bijna een Belgisch gevoel van....

S

Straten met een nulpunt.

Straten en tunnels met discolichten.... 

- Bij tankbeurten valt het ons op dat de mensen tanken voor de ronde som van 10 of 20 euro, dit met prijzen die vergelijkbaar zijn met die in België. Dit tankgedrag zien we zowel in het arme Zuiden, maar ook in het zogezegd rijkere Noorden. Verschieten we toch wel van.

- Gastvrijheid is een nationale sport in Italië. Koffie, wijn, gekookte eieren.... je kan het zo gek niet bedenken of we kregen het toegestoken van de plaatselijke bevolking. Zomaar. Ook niet in ruil voor een petje (cappellino) of een bidon ( borraccia). Hoe minder ze hebben, hoe meer ze delen. Daar kunnen we nog iets van leren.

Gift van de lokale bevolking aan 'uw dienaren ' (familie Mat Rasman) tijdens de bevoorrading. En het smaakte. 

- Maar Italianen zijn ook ongelooflijke druktemakers. Iets zeggen worden grote verhalen. Een groot verhaal vertellen wordt een drama. Daarbij word je rijkelijk getrakteerd met de nodige gebaren. En als alles verteld is....en er moest iets gedaan worden.... is er nog steeds niets gebeurd. Alles is een groot probleem (mama mia, quella miseria....), niets wordt opgelost. Moeilijk te geloven dat dit volk het grote romeinse rijk was en dat Caesar met dit volk half Europa veroverde. Het zou vandaag niet meer lukken.

- Italianen hebben een rijbewijs, maar kunnen niet met de wagen rijden. Primo, er moet iets gedaan/gebeld worden op de GSM, secundo: gebruik hierbij de nodige gebaren om je betoog iets dramatischer te laten overkomen en hou ondertussen je stuur vast met je billen. Ik ziet het mezelf nog niet doen. Zij doen het wel. Resultaat. Zo goed als gans Italië lijkt op een rijdend autokerkhof. 

- Ondanks de onveilige wegen zijn de kinderen verzot op het wielrennen. Overal dringen ze zich naar voor om een handtekening te vragen van hun idolen of met hen op de foto te mogen. De blinkende kinderoogjes spreken boekdelen. 

En dan hadden we ook nog onze Nederlandse vrienden van het team. Toffe collega's, aparte stijl van denken, sterk in het taalgebruik en o zo assertief. Het was weer even wennen, maar het lukt al aardig. Alleen dat Nederlands praten is, wat mij betreft, toch iets geforceerd. We schrijven alles nog hetzelfde, maar zo goed als alles wordt totaal anders uitgesproken. Nog 100 jaar en we begrijpen elkaar niet meer.

Ze hebben veel Vlaamse uitdrukkingen van ons geleerd, maar wij ook van hen: kroegtijger, hoe korter de rok hoe heter het hok, nog iets van rood haar en water in de kelder en nog zo van die dingen. Maar vooral 'kroegtijger' kon ons (Philiep) vooral bekoren. Wordt nooit meer vergeten. 

                                                                                 Kroegtijgers in wording....

Maakt dat verschillende Belgische medewerkers ons geregeld de vraag stelden: wat doen jullie daar eigenlijk bij die Nederlanders? Voor ons is dit geen vraag. Wij voelen ons hier bijzonder goed. Aangename teamsfeer, toffe medewerkers, #samenwinnen (en het lukte nog ook) en een directe stijl (zo zijn wij op ons best). Kortom, we stelden de vraag terug: waarom  niet? Wat is er bij jullie ploeg zoveel beter?.... En dan wordt het even stil. Team Jumbo-Visma, wij weten het wel. Een ploegske (excuseer: Wereldteam) waar wij onzen dada gevonden hebben. Wat kan ons wielerhart nog meer verlangen?

                                                                    Zoals gezegd, een hechte vriendengroep.